Ik had gedacht om
de arbeid thuis te doen onder begeleiding van een vroedvrouw. Want te vroeg
naar het ziekenhuis gaan en dan teruggestuurd worden (zoals bij Lulu) is niet
leuk. Maar de vroedvrouw raadde ons aan om toch al naar het ziekenhuis te gaan 1/
omdat de hartslag van de baby aan de hoge kant was en 2/ omdat na het breken
van de vliezen de baby binnen de 24u geboren moet worden. Dus het zou niet zo
lang meer duren. Iedereen had me gezegd dat een 2de baby er sneller
uit zou komen en dat ik misschien niet meer geknipt zou moeten worden. Dus ik
zag het allemaal goed zitten.
In het begin van
de nacht kon ik nog indommelen tussen de weeën door, maar rond 5u, kwamen ze te
snel om nog te kunnen slapen, dus ging ik op de bal gaan zitten en Shih is toen
in het bevallingsbed gaan liggen. De vroedvrouw van de ochtendshift schrok zich
een ongeluk toen ze zag dat de vrouw met het lange haar in het bed toch een man
bleek te zijn ;-)
De gynaecoloog had
voorgesteld om een weeënversterker te geven om het sneller te doen gaan. Maar
overmoedige Hanne vond dat het allemaal wel goed ging komen en ik wou het
liefst zo natuurlijk mogelijk bevallen, dus ik zei : als het niet moet, zal ik
het wel zonder doen. Ik had beter moeten weten.
Toen de opening al
9 cm was, voelde de vroedvrouw aan het hoofdje en zei dat het een sterrenkijkertje
was. Dus het hoofdje moest nog rond zijn as draaien om eruit te kunnen. Pers
een beetje mee tijdens de wee, zei ze. Dus ik moest al beginnen persen zonder
dat de persweeën begonnen waren. Dat was al heel pijnlijk en vermoeiend. En
beschamend ook, want er kwam ook stoelgang mee. Fuck zeg, ik had nochtans
verschillende keren naar het toilet gegaan die nacht. Ik dacht dat alles eruit
was, maar nee.
Toen was het ondertussen
al rond 10u zondagochtend. Mijn weeën begonnen terug te vertragen. Blijkbaar
was mijn baarmoeder uitgeput en ik zag de vroedvrouw zenuwachtig worden. Ze zei
dat ze toch de weeënversterker ging steken en ze beloofde me dat de baby eruit
zou zijn 3X persen. Toen de baxter in mijn arm zat, begon de hel. Die weeën
waren verschrikkelijk pijnlijk en ik begon wanhopig te janken dat ik het niet
meer zag zitten. De Hanne die zonder epidurale wou bevallen was verdwenen. Deze
Hanne zou haar ziel verkopen voor een epidurale. De Hanne die hoopte zonder
knip te kunnen bevallen was ook nergens te bespeuren. “Zet die knip maar, als
het maar vooruit gaat.”, hoorde ik mezelf jammeren. De vroedvrouw zei
bemoedigend: komaan, nog 1 keer persen. Ik vroeg de gynaecoloog wanhopig : “Is
’t waar, nog 1 keer???” De gynaecoloog schudde van nee. Ik wou echt niet meer
van die pijn. Shih en de vroedvrouw hebben toen geweldig gesupporterd voor mij.
Ik heb
geschreeuwd als een beest. Echte oerkreten waren het. En toen ze er bijna uit
was moest ik even stoppen met persen, want de navelstreng zat rond haar nek
gedraaid, die moesten ze eerst doorknippen. In 3
fucking pijnlijke weeën was ze eruit.
Shih heeft het
gefilmd en ik durf het niet bekijken. Dit was een ervaring om nooit meer te
vergeten. Het was zo intens pijnlijk, maar ook zo wonderbaarlijk dat het gelukt
is. En de opluchting die ik voelde, toen ze in mijn armen lag, was zo geweldig.
De blijdschap voor dat baby’tje ging ook nog es gepaard met een overdonderend
gevoel van rust en comfort. Alsof ik een onmogelijke rots heb beklommen of een
marathon heb gelopen op 1 been.
Ik
stond gewoon versteld van mezelf dat het gelukt was en dat ik na die pijn mij zo
instant goed kon voelen.
Ik werd genaaid, de placenta werd
eruit gehaald, het navelstrengbloed werd afgenomen om te doneren en ondertussen
kon ik mijn wondermooi schatje knuffelen. Ze weende eerst niet en ik maakte me
even zorgen, maar dan begon ze te huilen en zong ik haar liedjes : Somewhereover the rainbow van Judy Garland en Songbird van Fleetwood Mac.
Ongeveer
11 uren na de eerste wee, rond 10u30 op zondagvoormiddag, was Penny geboren.
En klein dat ze
was, de vroedvrouw ging haar snel wegen om te zien of ze meer dan 2kg 300 woog,
want dat is het minimum gewicht om niet naar neonatologie te moeten. 2kg 600,
ze zat er ruim boven. Geen zorgen dus! Toen ze huilde, zag de vroedvrouw dat ze
een heel kort tongriempje had, maar dat kon blijkbaar pijnloos doorgeknipt
worden, dus ook geen probleem. Een fit en gezonde baby dus, die al snel de weg
naar mama’s tepels vond ;-)
Eén nacht op de
verloskamer en 2 nachten op de materniteit en hop, we waren al thuis. Dat gaat
snel. En nu begint het, het leven met 2 kleine drukmakers!
Welkom, Penny, lief
klein ding, je hebt ons compleet gemaakt. Al de knuffels van de hele wereld!
Lulu, Shih en Hanne
