De geboorte van Penny

Toen ik zwanger was van Lulu, was ze 2 weken te vroeg geboren. De geplande week rust voor de bevalling heb ik dus nooit gehad. Ik dacht dat ik nu wel van dat weekje ging kunnen genieten. Maar het was alweer hetzelfde liedje. De vrijdag laatste werkdag, zaterdagavond breekt mijn water. Ik had die dag nog een verrassings-baby-shower gekregen : een hele namiddag werd ik verwend met prachtige bloemen, lekkere desserts en het gezelschap van mijn liefste vriendinnen. Gelukkig dat mijn water niet gebroken was op de gigantische cupcake die Sarah had besteld ;-)

 

Ik had gedacht om de arbeid thuis te doen onder begeleiding van een vroedvrouw. Want te vroeg naar het ziekenhuis gaan en dan teruggestuurd worden (zoals bij Lulu) is niet leuk. Maar de vroedvrouw raadde ons aan om toch al naar het ziekenhuis te gaan 1/ omdat de hartslag van de baby aan de hoge kant was en 2/ omdat na het breken van de vliezen de baby binnen de 24u geboren moet worden. Dus het zou niet zo lang meer duren. Iedereen had me gezegd dat een 2^de baby er sneller uit zou komen en dat ik misschien niet meer geknipt zou moeten worden. Dus ik zag het allemaal goed zitten.

Om 20u waren mijn vliezen dus gebroken en om 22u ben ik binnengegaan in het AZ-Sint-Lucas. Rond middernacht zijn de weeën begonnen. De hartslag van de baby bleef wat hoog, dus de gynaecoloog raadde aan om te blijven overnachten. De hartslag is in de loop van de nacht wel rustiger geworden en de weeën opvangen ging goed.

Ik had ook veel steun aan Shih. Hij was mijn “Guru Dafalgan” die geweldige levenswijsheden uit zijn duim zoog en dat deed mij even de pijn vergeten.
 
 

In het begin van de nacht kon ik nog indommelen tussen de weeën door, maar rond 5u, kwamen ze te snel om nog te kunnen slapen, dus ging ik op de bal gaan zitten en Shih is toen in het bevallingsbed gaan liggen. De vroedvrouw van de ochtendshift schrok zich een ongeluk toen ze zag dat de vrouw met het lange haar in het bed toch een man bleek te zijn ;-)

De gynaecoloog had voorgesteld om een weeënversterker te geven om het sneller te doen gaan. Maar overmoedige Hanne vond dat het allemaal wel goed ging komen en ik wou het liefst zo natuurlijk mogelijk bevallen, dus ik zei : als het niet moet, zal ik het wel zonder doen. Ik had beter moeten weten.

Toen de opening al 9 cm was, voelde de vroedvrouw aan het hoofdje en zei dat het een sterrenkijkertje was. Dus het hoofdje moest nog rond zijn as draaien om eruit te kunnen. Pers een beetje mee tijdens de wee, zei ze. Dus ik moest al beginnen persen zonder dat de persweeën begonnen waren. Dat was al heel pijnlijk en vermoeiend. En beschamend ook, want er kwam ook stoelgang mee. Fuck zeg, ik had nochtans verschillende keren naar het toilet gegaan die nacht. Ik dacht dat alles eruit was, maar nee.

Toen was het ondertussen al rond 10u zondagochtend. Mijn weeën begonnen terug te vertragen. Blijkbaar was mijn baarmoeder uitgeput en ik zag de vroedvrouw zenuwachtig worden. Ze zei dat ze toch de weeënversterker ging steken en ze beloofde me dat de baby eruit zou zijn 3X persen. Toen de baxter in mijn arm zat, begon de hel. Die weeën waren verschrikkelijk pijnlijk en ik begon wanhopig te janken dat ik het niet meer zag zitten. De Hanne die zonder epidurale wou bevallen was verdwenen. Deze Hanne zou haar ziel verkopen voor een epidurale. De Hanne die hoopte zonder knip te kunnen bevallen was ook nergens te bespeuren. “Zet die knip maar, als het maar vooruit gaat.”, hoorde ik mezelf jammeren. De vroedvrouw zei bemoedigend: komaan, nog 1 keer persen. Ik vroeg de gynaecoloog wanhopig : “Is ’t waar, nog 1 keer???” De gynaecoloog schudde van nee. Ik wou echt niet meer van die pijn. Shih en de vroedvrouw hebben toen geweldig gesupporterd voor mij.

Ik heb geschreeuwd als een beest. Echte oerkreten waren het. En toen ze er bijna uit was moest ik even stoppen met persen, want de navelstreng zat rond haar nek gedraaid, die moesten ze eerst doorknippen. In 3 fucking pijnlijke weeën was ze eruit. Shih heeft het gefilmd en ik durf het niet bekijken. Dit was een ervaring om nooit meer te vergeten. Het was zo intens pijnlijk, maar ook zo wonderbaarlijk dat het gelukt is. En de opluchting die ik voelde, toen ze in mijn armen lag, was zo geweldig. De blijdschap voor dat baby’tje ging ook nog es gepaard met een overdonderend gevoel van rust en comfort. Alsof ik een onmogelijke rots heb beklommen of een marathon heb gelopen op 1 been.  Ik stond gewoon versteld van mezelf dat het gelukt was en dat ik na die pijn mij zo instant goed kon voelen. Ik werd genaaid, de placenta werd eruit gehaald, het navelstrengbloed werd afgenomen om te doneren en ondertussen kon ik mijn wondermooi schatje knuffelen. Ze weende eerst niet en ik maakte me even zorgen, maar dan begon ze te huilen en zong ik haar liedjes : Somewhereover the rainbow van Judy Garland en Songbird van Fleetwood Mac. 

Ongeveer 11 uren na de eerste wee, rond 10u30 op zondagvoormiddag, was Penny geboren. En klein dat ze was, de vroedvrouw ging haar snel wegen om te zien of ze meer dan 2kg 300 woog, want dat is het minimum gewicht om niet naar neonatologie te moeten. 2kg 600, ze zat er ruim boven. Geen zorgen dus! Toen ze huilde, zag de vroedvrouw dat ze een heel kort tongriempje had, maar dat kon blijkbaar pijnloos doorgeknipt worden, dus ook geen probleem. Een fit en gezonde baby dus, die al snel de weg naar mama’s tepels vond ;-)

Eén nacht op de verloskamer en 2 nachten op de materniteit en hop, we waren al thuis. Dat gaat snel. En nu begint het, het leven met 2 kleine drukmakers!

Welkom, Penny, lief klein ding, je hebt ons compleet gemaakt. Al de knuffels van de hele wereld! Lulu, Shih en Hanne