Bij je eerste
kindje is dat overweldigend, je weet nog niks over die nieuwe wereld en je
informeert je vollenbak over vanalles. Nu hoeft dat niet meer en kan je op een
andere manier genieten. In die zin is de zwangerschap een pak aangenamer. Aan
de andere kant vind ik het wel fysiek zwaarder. Want er is Lulu die nu 3 jaar
is en nog veel aandacht vraagt. Ze weegt niet zoveel voor haar leeftijd, maar
12 kg optillen met een babyvracht van 10 kg op je buik is niet altijd evident.
Ik probeer in conditie te blijven, maar ik merk dat het moeilijker wordt. Aan 4
maanden ben ik gestopt met joggen, aan 7 maand ben ik gestopt met Pilates, nu
fiets en zwem ik alleen nog maar. En aan een prego-tempo natuurlijk ;-)
Tijdens Lulu’s
behandeling kregen we verschillende vragen van journalisten om ons verhaal in
de pers te brengen. We hebben toen altijd geweigerd. Uit buikgevoel. En omdat
ik mijn verhaal zelf al had gebracht op deze blog. En omdat ik niet wou dat al
de focus ligt op haar ziekte.
Nu kreeg ik enkele
weken terug de vraag van Melanie van Nina Magazine om een kleine reportage te
maken over Lulu’s verhaal en de nieuwe zwangerschap. Ik ken Melanie via mijn
werk en had er precies vertrouwen in dat het ok ging zijn, want de focus zou
liggen op de nieuwe zwangerschap. En de fotografe zou Lieve Blancquaert zijn.
Daar kon ik toch geen “nee” tegen zeggen ;-) Ik ben uiteindelijk superblij met
de reportage. Een mooie herinnering aan moederdag!
Hier kan je het
artikel lezen.
Binnenkort is ons
tweede kleine meisje daar. Lulu wordt grote zus. Ze zal moeten afkicken van al
die aandacht die ze nu van ons krijgt. Dat zal haar deugd doen. En ’t is niet
dat de liefde minder zal zijn, meer nog, ons hart zal dubbel zo groot worden.
Benieuwd wat wonder nummer twee allemaal voor ons in petto heeft ;-)
