Reizen is voor ons
altijd onlosmakelijk verbonden met foto’s nemen. Maar wat een werk om uit die
duizenden foto’s een selectie te maken om bij te houden. Een papieren album
maken is natuurlijk nog altijd het meest sympathiek en voor mij het hoogste
doel. Dus hadden Shih en ik ons voorgenomen om fotoboeken te laten printen van
onze grote reizen. We hebben dat volgehouden voor 2 boeken : New York en Costa
Rica. En toen merkten we dat we veel geld kwijt waren en dat we nu niet eens
weten waar ze liggen, laat staan dat we alle leuke adresjes kunnen delen met
vrienden… Daarom heb ik besloten om er blogposts van te maken. Sneller en veel
goedkoper, je kan makkelijk de links van de leuke adresjes delen en je weet
altijd waar je het gelegd hebt: op het internet ;-) Ik heb natuurlijk alle
foto’s ook in hoge resolutie klaargezet zodat we er nog altijd een album van
kunnen maken…
Hier dus onze
avonturen uit LA. In maart-april 2015 sprongen Shih en ik met Lulu en Ama (Shih’s
mama) op het vliegtuig naar Amerika. Daar wonen de broers en zussen van Shih’s
overleden vader. Veel nonkels en tante’s die ik nauwelijks ken, maar dankzij
deze reis heb ik een glimp kunnen opvangen van het leven van de Asian-Americans
aan de Westkust.
De vliegtuigreis
ging verbazend vlot. Het opstijgen was wat lastig omdat ze niet vast wou
blijven zitten in de riem. Maar voor de rest geen luid gekrijs of andere dingen
waarvoor we ons hadden moeten schamen. Ook een pamper was niet nodig, ze ging
mooi op haar potje in het vliegtuigtoilet.
Beverly Hills
De eerste dagen
logeerden we in Beverly Hills. Amai, slik! Wat voelde ik me klein in de
gigantische mansion van uncle John. Het huis heeft geen kamers, maar zalen, de
meubels zijn kolossaal, wit kamerbreed tapijt in de gangen, gitzwarte blinkende
vloeren afgewisseld met prachtig parket, een zwembad, tennisveld, karaoke-kamer
en een verbluffend zicht op het landgoed van de duurste villa op de Amerikaanse
markt : Palazzo Di Amore.
Maar los van al die luxe herinner ik me vooral de vrouw
van uncle John. Een heel vriendelijke en lieve vrouw die op de koop toe ook nog
eens baanbrekend onderzoek leidt naar een nieuwe therapie voor, jawel,
hersentumoren. Ze nam ons mee op een wandeling door de straten van Beverly
Hills en vertelde ons leuke weetjes over de buurt, bijvoorbeeld dat haar
buurvrouw Angie Dickinson is, ze speelde in de jaren 70 ooit de hoofdrol in de
serie “Policewoman”. En dat het zo’n
beleefde vrouw is, dat ze zich excuseert omdat ze haar brievenbus leeghaalt met
ongekamd haar.
Santa Monica
Het tweede huis
waar we logeerden lag in het met palmbomen bezaaide Santa Monica. Uncle Keh en
aunt Angelina zijn twee fantastische mensen waar ik me meer dan welkom voelde.
Uncle Keh en Lulu, dat klikte meteen. En lachen dat ze deed met zijn zotte
stoten. Nu praat ze nog altijd over hem. Hij is dan ook uitgeroepen tot haar
favoriete (groot)nonkel.
In hun huis woont
ook de moeder van alle nonkels, de oma van Shih en dus de overgrootmoeder van
Lulu, “Atzo” in het Taiwanees. Die kan geen Engels, dus ik kon niet met haar communiceren. Jammer, want ik
voelde enorm veel respect voor haar en wist niet hoe ik dat moest overbrengen.
Maar Lulu loste elk ongemakkelijk moment direct op door vrolijk tegen haar te
brabbelen, piano te spelen met haar en haar rolstoel vooruit te duwen. Het was
mooi om te zien hoe Atzo genoot van Lulu’s aanwezigheid. 95 jaar verschil
tussen die twee. Respect.
Van aunt Angelina
kregen we een pak restauranttips. Zij is de meest gepassioneerde foodlover die
ik ooit ontmoette. Ze kent alle goeie restaurants in en ver buiten LA. Soms
reist ze mijlenver om een nieuw restaurant uit te proberen. Ik vind het ook
zalig om met haar over eten te praten. Het Mexicaans restaurant Blue PlateTaco was onder andere een tip van haar en het was daar zo lekker, dat we er een
tweede keer terug zijn gegaan. De lobster taco’s en de ceviche (in limoen
gegaarde vis) waren hemels.
De Santa Monica pier is wel leuk om te bezoeken, maar echt gezellig kan je het niet noemen, er staat een redelijk oncharmante foor en je ziet er veel door de zon verbrande toeristen en fout getatoeëerde tieners. En dat trekt natuurlijk allerlei straatventers aan die je de meest onnozele gadgets proberen aan te praten of een slang in je nek te leggen in ruil voor enkele dollars.
Er zijn wel een
paar goede eetkraampjes. Het eerste is Japa Dog, dat verrassend lekkere dogs verkoopt
met zeewier en al.
En in het tweede
kan je Mexicaanse tamales eten. Dat is een soort maisdeeg met vlees of kip
gestoomd in maisblad. Het ziet er niet uit, maar ik ben er gek op. Ik heb dat
voor de eerste keer gegeten in Costa Rica waar dat het traditionele
kerstgerecht is.
Net als de pier,
is ook het strand van Santa Monica heel druk, maar wel fotogeniek met dat
reuzenrad op de achtergrond. Lulu liep daar te paraderen in haar eendjesbadjas
en plots kwam een man heel beleefd vragen of hij mijn zoontje mocht filmen voor
zijn filosofisch kunstproject. Ik dacht eerst: “neen, gij vuile pedofiel, blijf
weg van mijn kind.” Maar toen nam de vriendelijkheid in mij het over en zei ik:
“It’s a girl, go ahead.” Hij heeft me achteraf het filmpje gestuurd via Instagram
en het was wel ok, een beetje lachwekkend kunstzinnig, maar ok ;-)
Nog een
restauranttip die ik je zeker niet wil onthouden is The Cheesecake Factory. We zijn
daar geweest met uncle Leon en zijn vrouw. Wat een menukaart! Daar kan je echt
alles eten wat je maar wil, van brikken cheesecake van ettelijke centimeters
hoog tot pancakes in alle maten en soorten en zelfs allerlei soorten hartige
soul food. Als het maar calorierijk is! Ik nam de Shepard’s Pie met gravy en de
Belgian Chocolate Cheese cake en het was meer dan “dik” in orde. Zondigen doe
je dus in The Cheesecake Factory in Marina Del Rey.
En voor de
liefhebbers van authentiek Mexicaans is er Tito’s Tacos in Culver City. Een
neef van de familie nam ons mee naar een redelijk crappy uitziende kantine waar
rijen stonden aan te schuiven. Toch wel de beste burrito die ik ooit geproefd
heb. En daar was geen enkele toerist te zien, een goed bewaard geheim van de
locals dus. Echt een aanrader.
In Abott Kinney, de
alternatievere hippe winkelstraat van Santa Monica vind je Gjelina, waar je
lekker kan eten, maar ook een keer zot doen met de servietten ;-)
Dan ook niet ver
van Culver City vind je een Aziatische food court waar ze ongelofelijke
ramennoedels en andere Oosterse lekkernijen serveren. De keet heet Mitsuwa Marketplace en weerom weinig blanken, maar echt een must-try.
Om het lijstje af
te maken, moet je ook eens op 3rd Street Promenade gewandeld hebben. Dat is de
populaire winkelstraat met alle grote ketens. Als vrouw raad ik natuurlijk
Anthropologie en Nasty Gal aan. Anthropologie voor de interieurinspiratie (ik
zeg wel inspiratie, want het kost allemaal een redelijke duit) en Nasty Gal
omdat dat een boeiend buitenbeentje in de modewereld is. Ik had het verhaal van
Sofia Amoruso al gelezen en hoe zij van haar piepkleine ebay-kledijwinkeltje
een businessmodel maakte dat nu miljoenen binnenhaalt. Het is een verhaal van
trouw blijven aan je eigen ideeën, je omringen door gelijkgestemde zielen en
heel hard werken. Toevallig toen wij in Santa Monica waren, opende ze haar
eerste boetiek op 3rd Street Promenade. En ja, ik heb het boek “Girlboss” toen
ook in papieren versie gekocht om te laten signeren. Normaal ben ik niet zo
star struck, maar ik vond het wel iets hebben om eens in de rij aan te schuiven
voor een celebrity ;-)
Het was wel grappig met Lulu erbij. Ze pakte direct Sofia’s hand vast en keek gefascineerd naar haar nagellak. Sofia liet haar doen tot ze plots geschrokken zei : “Don’t look at my spraytan, I had a spraytan!” Je zag heel goed aan haar handen dat de bovenkant onnatuurlijk bruiner was dan haar handpalmen. Hahaha, een geheim ontmaskerd. Ik zei dat ze er mooi uitzag en ze bedankte me. We blijven uiteindelijk allemaal mensen, hoe rijk of hoe arm we ook zijn… In haar boek schreef ze ook over de plotse rijkdom die haar overkomen is en hoe relatief dat eigenlijk is. Heel interessante point of view heeft die madam.
Nog
een leuk detail over Santa Monica: de hondenliefde. We waren net aangekomen bij
Uncle Keh, maar Lulu was in slaap gevallen in de autostoel. Dus ik wou haar nog
wat laten slapen en bleef bij haar in de wagen zitten tot ze wakker werd. In
dat half uur zijn zeker 10 honden gepasseerd. En mensen communiceren ook met
elkaar door hun honden. De hond die bij de andere hond blijft snuffelen en ze
hebben direct een excuus om een praatje te slaan met elkaar. Mooi eigenlijk.
Op het einde van
de vakantie, dat was rond Pasen, zijn we nog even binnengesprongen bij Alexander,
een ex-collega van Shih die toevallig 2 straten verder van uncle Keh woonde.
Hij had gezien op Facebook dat we in Santa Monica logeerden en nodigde ons uit
om Lulu en zijn kindjes paaseitjes te laten schilderen bij hem thuis. Een
schitterend idee! Lulu en de 2 meisjes konden het direct met elkaar vinden.
Heather, de vrouw van Alexander geeft muziekles aan peuters en nodigde ons uit
om naar een les te gaan. Daar hebben we geen neen tegen gezegd.
Rose Hills Memorial Park & Mortuary
Een heel speciaal
moment vond ik hoe de familie eer bracht aan hun overleden vader. Het kerkhof
was helemaal iets anders dan bij ons. Het was eerder een natuurpark dan een “hof”.
Prachtige perfect onderhouden heuvels waar straten door slingerden. Een uniek
gevoel van rust en ruimte. Hier en daar was er een begrafenis bezig….
Vooraleer de familie naar het kerkhof ging, werd er eerst samen gegeten in een restaurant. Aan het eind van de maaltijd bestelden ze een volledige maaltijd extra om mee te nemen. Dat werd geofferd aan het graf met gebeden en wierook. Vreemd, want het lijkt precies alsof ze de overledene te eten willen geven. Maar Shih vertelde me dat het gaat om de ziel. Eenmaal het eten geofferd is geweest, is de ziel verdwenen en dan heeft het geen betekenis meer, dan eet de familie dat gewoon op ’s avonds of de dag erna.
Disneyland
De volgende stop
was DISNEYLAND !!! En dan nog op mijn verjaardag !!! Het allerleukste
vond Lulu de ontmoetingen met de Disney-figuren, knagen aan een homp vlees en alles bezaaien met kusjes.
Venice Beach
Na het pretpark
komt het zeetje. We hadden een huisje gehuurd op wandelafstand van het strand
van Venice Beach. Toppie! Minder volk, fijn zand, onnozele T-shirtwinkels,
prachtige zonsondergangen, een In ’n Out Burger en de verse huisgemaakte donuts
van Zelda in de buurt.
Hacienda Heights
En als ik aan
Amercian Movies denk, dan denk ik ook aan het teenage-koppeltje dat met de
convertible van de ouders na het feestje even een plekje opzoekt om te gaan
kussen. Natuurlijk met een prachtige zicht op de lichtjes van de stad. En zoals
de naam “Hacienda Heights” het al zegt, is het gebouwd op heuvels. Dus moet het
niet moeilijk zijn om ook zo’n plekje te vinden. Dat dachten we maar. Elk zicht
is dus ingenomen door een of andere dikke villa. We hebben zeker een uur
rondgereden om vanaf de straat een mooi “make out”-zicht te hebben. En lang
stilstaan durfden we ook niet, want straks bellen de buurtbewoners “the cops”!
Tot zover de romantiek ;-)
Het zwembad van uncle Ju is nog iets dat het Amerikaanse plaatje compleet maakte. Het water was nog net iets te koud, maar ik kon het niet laten van toch al een duikje te nemen. Lulu wilde er niet in, maar vanalles erin gooien, dat vond ze fantastisch. Ze heeft ook één keer per ongeluk zichzelf erin gegooid, met badjas en al, maar gelukkig heb ik er haar direct uitgevist ;-) Schrik van water heeft ze er niet door gekregen, ze ging gewoon verder spelen met het visnet.
Verder was het in Hacienda Heights heel mooi, lekker warm en zeer Aziatisch. Veel Aziatische restaurants met authentieke gerechten, van Japans tot Koreaans tot Taiwanees. We bezochten er ook de gigantische Boeddhistische tempel van Hsi Lai. De vrouw van uncle Ju zei dat ze hier veel gebeden heeft voor Lulu. Dat en de combinatie van de impressionante gebouwen en beelden heeft me even aan het wenen gebracht. Ik hield mijn tranen achter mijn zonnebril en bedankte haar. Ze zei: “Don’t thank me, you are family” Ik vond dat heel mooi van haar.
Het zalige aan logeren bij locals is dat je even kan proeven van hun dagelijkse leven, maar dan natuurlijk zonder te werken natuurlijk, alsof het elke dag weekend is ;-) Een avondmaal bijwonen, een uitstapje naar de shoppingcentra in de buurt, een bezoek aan een park of een speeltuintje, de tijd nemen om te praten met de mensen over hun leven of gewoon in de sofa naar de Amerikaanse tv turen terwijl de hitte van de dag wordt weggeblazen door de rustgevende ventilator aan het plafond… Ik hou ervan om even te mogen niksen, rondhangen of gewoon meeleven in een ander huishouden. Ik heb daar ooit intens van genoten toen ik een jaar in een gastgezin in Costa Rica woonde en nu had ik datzelfde warme gevoel terug in Hacienda Heights.
Universal Studios
Ook de terugreis liep van een leien dakje :-DDD
Dit is een
1-seconden-montage van alle filmpjes die we gemaakt hebben tijdens de reis:
