Deze blog is een
jaar geleden serieus van koers veranderd. En nu we stilletjes aan de draad
terug proberen op te pikken van het “normale” leven, zal het ook op deze blog
wat stiller worden. Na onze reis naar LA is Lulu terug naar de crèche gegaan.
De eerste dagen waren feest. Ze kwam binnen en alle kindjes kregen een knuffel.
Lulu werd door sommigen opzij geduwd (mama’s hart brak). Ze miste mij helemaal
niet. Maar na een paar dagen besefte ze dat mama daar nooit is tussen die
kindjes. Dus het afscheid ging wat moeilijker. Ondertussen is ze het al wat
gewoon geworden en kort na de huilscène die gepaard gaat met het afscheid,
begint ze te spelen. Als ik haar ga ophalen vliegt ze in mijn armen en begint
direct iedereen uit te zwaaien en te roepen : “Dada, kindjes, dada!”
Shih is al enkele
weken terug aan het werk, half time. En ik ga maandag terug werken, ook half
time. In augustus nemen we een maand ouderschapsverlof en daarna ga ik 4/5
werken, kwestie van het op ’t gemak op te bouwen…
Het was een
bewogen jaar. Ik heb het gevoel dat ik in één ruk 20 jaar wijzer geworden ben.
Sommigen zeggen dat het een test was, anderen zeggen dat er een god is die dit
heeft goed gemaakt, iedereen heeft er zijn gedacht over... Ik persoonlijk geloof
dat dit ons sterker heeft gemaakt. Het heeft weliswaar een litteken achter gelaten
op onze ziel. Maar net zoals Lulu’s litteken op haar hoofdje bijna helemaal
verstopt zit onder haar mooie teruggroeiende haartjes, zo zit ons litteken
verstopt onder de unieke appreciatie voor het leven die we verworven hebben.
Het was een jaar
van ziekenhuizen, veel aandacht voor Lulu (en ook voor ons), veel hulp van
buitenaf, the slow life, alles kon op het gemak en als Lulu het goed deed, was
er ook geen stress (en ze deed het bijna altijd goed). Soms, als het mooi weer
was, voelde ik me zelfs op vakantie in eigen huis. Ik kon gerust een week in dezelfde
kleren en zonder BH rondlopen en mijn haar mocht wel eens vettig zijn, ik was
het morgen wel ;-) Maar nu zal alles anders worden. Alles zal terug strakker
gepland en geregeld moeten worden. Maar ik kijk ernaar uit om terug onder de
mensen te komen, de collega’s terug te zien en de opwindende rush te voelen van
het drukke leven.
Lulu, nu laat ik je wat losser, ik ben een jaar
lang hééééél dicht bij jou geweest, bijna elke minuut van de dag. Maar je bent
een sterke meid. Als je dit al met glans hebt doorstaan, zal de rest “a walk in
the park” zijn. Dus ga en maak je eigen pad. Ik zal nog steeds naast je lopen,
maar vanaf nu zit je niet meer op mijn schouders. Je zal dat goed doen, mijn meisje!
Ik gaf Lulu een
oud digitaal fototoestelletje mee naar de crèche. En thuis vond ik deze foto’s
op de camera:
Lulu heeft blijkbaar al een lief in de crèche die vreemde selfies van zijn kruis neemt. Aiaiai, dat belooft!!!
