Wat ik hoopte is
uiteindelijk gebeurd: aan 1 jaar en 8 maand was Lulu overdag volledig zindelijk
en een maand later ook ’s nachts.
Toen ik eraan
begon, wist ik niet of het zou werken. Ik wou het wel proberen, maar ik wou ook
geen stress. Sommigen beweren dat je het moet doen in combinatie met wasbare
luiers zodat je baby beter voelt dat hij nat is. En ja, zo zou het misschien
nog sneller gegaan zijn. Aan 14 maanden kan je baby al zindelijk zijn. Maar ik
heb gekozen om het op onze manier te doen, dus met (biologisch afbreekbare) wegwerpluiers. En Lulu heeft ook veel in het ziekenhuis gelegen met draden aan haar lijfje, wat
het moeilijker maakte om op het potje te gaan. Maar al bij al sta ik nog altijd
versteld van het resultaat.
Hier een beetje
hoe het is gegaan:
Na wat erover te
lezen en Lulu te een paar dagen te observeren, zijn Shih en ik eraan begonnen.
Lulu was toen 4 weken oud en waw, het lukte bijna direct. Ze was toen zo klein
dat we haar boven de lavabo konden houden in EC-houding (EC staat voor
Elimination Communication).
Naast bepaalde fysieke signalen, had ze ook een patroon: na het voeden en het slapen moest ze altijd een boodschapje doen. Ze droeg wel altijd een luier, maar de bedoeling was om daar niet volledig afhankelijk van te zijn.
Toen ze 3 maand
was en naar de onthaalmoeder ging, vertelde ik over de diaperfree- methode en
Lucretia was bereid om eraan mee te werken. Ook daar lukte het 1 à 3
keer per dag voor pipi, maar nooit voor kaka, dat was altijd in de pamper. Bij
ons thuis hadden we meer een neus voor kaka (!) en konden we die altijd een
stapje voor zijn. Het steeds in een bepaalde houding zitten met de blote poep
en het vaste geluidje dat we maakten (“pssssss” voor pipi en “klak klak” met de
tong voor kaka) hebben haar voor een stuk geconditioneerd. Zo ging het steeds
beter en beter.
Er waren periodes
dat haar ritme veranderde en dan lukte het minder goed. Ik was een beetje
gefrustreerd, maar heb niet opgegeven. Bijvoorbeeld toen ze meer en meer vast
voedsel begon te eten. Dan was de kaka niet meer na de maaltijd, maar
onregelmatig één tot vier keer per dag. Toen zijn we ook van de lavabo naar het
potje overgeschakeld. Want moedermelkkaka is een pak vloeibaarder en minder
vies dan normale kaka (sorry om het zo plastisch uit te drukken).
Tot haar 1 jaar
hadden we gemiddeld 90% van de kaka’s en 50% van de pipi’s op het potje. Rond
die periode zijn we gestopt met de geluidjes, maar zijn we meer het woord kaka
en pipi beginnen gebruiken. En echt met haar beginnen praten. Want daarom
draait het allemaal, vandaar het woord “zindelijksheidscommunicatie”.
Een paar maanden
na haar 1ste verjaardag is ze op het spoed beland en toen ben ik een
maand gestopt met het potje. Ik voelde dat het voor Lulu teveel ging zijn. Maar daarna hebben
we langzaamaan terug de draad opgepikt en ze was het niet verleerd.
Aan 1 jaar en half
ben ik gestopt met de luiers overdag. Toen heeft ze in enkele weken geleerd hoe
het voelt om nat te zijn en daarna is het redelijk snel gegaan. In enkele maanden
tijd zijn we van 50% pipi op het potje naar 99% gegaan. ’s Nachts was er vaak
nog een natte luier, maar vaak huilde ze ons wakker en van zodra ze op haar
potje de patatten had afgegoten, was ze weer rustig en kon ze weer
verder slapen.
Aan 1 jaar en 8
maand begon ze zelf te zeggen wanneer ze moest of hield ze het in tot ik haar
op het potje zette. En nu is ze bijna 2 en het is fantastisch dat ze zelfs al op het groot toilet wil zodat we zelfs haar potje al niet meer hoeven mee te zeulen.
Ik ben zeer blij
dat we het gedaan hebben. Voor ons (het was leuk om te doen en haar bezig te
zien), voor Lulu (ze is nu zeer communicatief voor haar leeftijd, ook al hebben
ze verschillende keren in haar hersenen zitten peuteren), voor Lulu’s huidje
(ze had geen last meer van huidirritatie door een vuile pamper) en vooral voor
het milieu en ons budget (het luierverbruik was drastisch minder).
Voor de mensen die
wel iets willen doen aan de afvalberg, maar niet met de nadelen en ongemakken van
wasbare luiers willen zitten: dit is zeker een oplossing. Back to nature,
luisteren naar het lichaam van je baby, wat is er nu meer natuurlijk dan dat?
Ik weet ook wel dat wegwerpluiers een plaag zijn voor het milieu, maar ik heb
zoveel mogelijk biologisch afbreekbare gebruikt (het merk Naty bijvoorbeeld uit
de Bioplaneet of de Nederlandse webshop Biggreensmile vind ik zeer goed)
Ik ga nu een
gewaagde uitspraak doen over wasbare luiers: ze worden zo hard gepromoot en
gesubsidieerd, maar ze zijn duur in aankoop en worden daarna ook weggegooid
veronderstel ik (ik kan me niet inbeelden dat je herbruikbare luiers graag
tweedehands zou kopen), ze verbruiken veel water voor het schoonmaken,
verbruiken energie als je ze in de droogkast doet. En als je ze goed wil
gebruiken, is het handen vol werk. Het concept “wasbare luier” zoals het nu is,
is toch wel voor verbetering vatbaar…
En los
van de ecologische redenen: Lulu vindt het fantastisch. Op haar potje mag ze
altijd met iets leuk spelen. Ze mag mij commanderen, ik doe alles wat ze
vraagt. Ik wil die knuffel! Ok, Lulu, komt eraan. Ik wil dat boekje! Lulu, je
zegt het maar. In het ziekenhuis had ze een potje dat eruit zag als een troon.
Daar was ze letterlijk de koningin op haar potje. Er was zelfs een periode dat
als ze ’s avonds niet wou gaan slapen, dat ze altijd om haar potje vroeg (ook
al moest ze niet), omdat ze weet dat ze dan de tijd kan rekken. Haar potje is
haar “safe place”. Soms blijft ze zo lang zitten dat het bijna aan haar
billen blijft plakken :-D
Velen denken dat zindelijkheidscommunicatie te veel tijd vraagt of te moeilijk is. Maar je hoeft het niet full-time te doen. Een paar uurtjes per dag kan al iets uitmaken. Het gaat hem vooral om het communiceren en duidelijk maken dat pipi en kaka niet in de broek hoort, maar op het potje of toilet. Ook al kan je baby nog niet praten, ze begrijpen veel meer dan je denkt. En straffen of kwaad zijn hoort er zeker niet bij. Want het is geen “training”, wel “communicatie”. Je moet het niet doen uit competitie of uit extremisme, je moet het doen voor de extra quality time die je hebt met je kindje en de vreugde voor elke gevangen pipi of kaka. Ik vergelijk het een beetje met proberen je huis proper te houden. Diep van binnen weet je dat dat meestal "mission impossible" is, maar als je elke dag iets kleins opruimt of proper maakt, heb je plots een proper huis.
Men zegge het
voort en remember: het is nooit te vroeg om je baby niet in zijn eigen
uitwerpselen te laten zitten!
Dit is het
interview dat ik onlangs gaf in Goed Gevoel over de Diaperfree-methode. De foto's bij het artikel zijn genomen door Greetje Van Buggenhout.
