Ondertussen is de
datum vastgelegd waarop haar hoofdje opnieuw gescand zal worden. 3 maart. Weer
zo’n dag waar ik met een dubbel gevoel naar toe leef.
Want zelfs al
vertoont de scan geen enkel restje tumor meer (waar we allemaal op hopen en wat
we eigenlijk ook verwachten), toch kunnen er microscopisch nog slechte cellen
aanwezig zijn of kan de tumor ooit nog terugkeren. Maar voor hetzelfde geld ook
niet en is ze voorgoed genezen.
Als de scan goed
is, zouden we ons “normale leven” terug kunnen oppikken. In het UZ zeiden ze
dat die aanpassing ook wat tijd zal nodig hebben. Tijdens de behandeling voel
je je in een veilige cocon van professionals die zich 100% inzetten om Lulu te
genezen. Maar als dat er niet meer is, rest er alleen nog de hoop dat alles
goed blijft.
En Lulu op de
wereld loslaten, dat zal voor mij ook even wennen zijn. We hebben haar altijd
moeten beschermen tegen kiemen, bacteriën en snotjes en nu zal ik er niet meer
full-time kunnen zijn voor haar. Ze zal terug naar de opvang moeten en deze
keer in een grote groep, niet meer in de knusse omgeving van een onthaalmoeder
waar ze tot haar 1 jaar naartoe is geweest. Sociaal is ze wel, ondanks haar
isolatie. Daar maak ik mijn geen zorgen om. Maar het zijn die kleine dingen.
Het troosten waar ze speciaal voor naar mama komt, sommige gebaren of woordjes
die alleen ik begrijp, ik heb ook bepaalde trucjes om haar te doen gehoorzamen,
hoe zal dat allemaal gaan in de opvang? Ze zal tijd moeten krijgen om te
wennen. Ik hoop dat de full-time-aandacht en tonnen liefde die we haar de
voorbije 9 maanden hebben gegeven haar sterk genoeg gemaakt zullen hebben om
wat meer op haar eigen beentjes te staan.
Lulu, je zal dat
zo goed doen, je hebt chemotherapie, radiotherapie en 5 operaties doorstaan, je
mannetje staan tussen een bende peuters, dat zal piece of cake zijn voor jou.
En Lulu, je hebt een klok van een stem, als je me echt nodig hebt, zal ik je
wel horen ;-)
Hieronder wat
fotootjes van onze daguitstap in de stad van vorig weekend. Een bezoekje aan
het Huis Van Alijn waar er een tentoonstelling van piepend speelgoed loopt, wat
kleren kopen voor mama bij Mieke en daarna smullen van een gigantische wafel
van bij Max. We waren al zo lang niet meer met Lulu naar buiten geweest, ik
stond ervan versteld hoe goed het ging. Alleen na haar dutje in de kinderwagen
was ze wat huilerig, maar voor de rest alles okidoki. Eind februari zouden we
graag eens een citytrip doen naar Rotterdam met Lulu. En na deze zalige dag in
Gent, kijk ik er dubbel zo hard naar uit :-)
