Toegegeven, ik mis
Lulu’s haartjes wel. Soms kijk ik eens terug naar foto’s waar ze haar haar nog
had, maar ik voel me er ongemakkelijk bij. Dat kleine meisje, dat er van
buitenaf zo goed uitzag, maar vanbinnen een gevaarlijke tumor aan het ontwikkelen
was. En dat wij niet het flauwste vermoeden hadden. Daar krijg ik nog altijd de
rillingen van.
Haar
kaal kopje gebruik ik nu als excuus om leuke hoedjes en mutsen te verzamelen.
Op de
afdeling in het UZ ligt een grote doos vol met gebreide mutsen en sjaals van de
lieve mensen van Zonnedekens. Lulu heeft daar al verschillende keren een mutsje
mogen uit kiezen. En mooi dat ze ermee is!
Ze heeft ook een
gehaakte Pompipi cadeau gekregen, ze vindt hem fantastisch (en wij ook). Wat een
talent, daar bij Zonnedekens! Bedankt!
Net
voor haar radiotherapie had Lulu terug een klein laagje haar op haar hoofd en ze
hadden ons gezegd dat er wat kale plekjes zouden verschijnen van de bestraling.
Na ongeveer 3 weken zagen we een grote kale plek op de rechterhelft van haar
hoofd, Shih heeft dan de andere kant ook maar afgeschoren en haar een hanenkam
gegeven. Totally badass!
