De feesten waren echt
plezant voor Lulu. Wat heeft ze genoten van de familie, vrienden en vooral van
de kindjes! Ze krijgt duidelijk veel energie van al die andere gezichten. En
dat terwijl de vermoeidheid van de bestraling al begon toe te slaan. Haar
bloedwaarde was terug aan het zakken en de korte pluimpjes die al terug
gegroeid waren op haar hoofd begonnen hier en daar weer uit te vallen. Maar
daar liet Lulu zich niet door tegenhouden.
Het
was al zo lang geleden dat Lulu nonkel Henri (Shih’s broer) had gezien, dat ze
even twijfelde wie haar papa wel was.
Lulu
kreeg van mij een cursus “kerstboomstyling” en ze deed het lang niet slecht.
Eén van Lulu’s
kerstcadeautjes was de Pompipi-handwarmer. Die zijn we dan ook gaan uittesten
tijdens een wandeling in het West-Vlaamse landschap.
Maar het was ook
redelijk heftig: lange ritten in de wagen naar West-Vlaanderen en Leuven, Lulu
constant in het oog moeten houden dat ze niet heel de tafel met hapjes
leegrooft of met het speelgoed van de boorlingen ging gaan lopen,… Ze was ook
meer hangerig dan anders. Voor het minste riep ze “mama” en als Lulu “mama”
roept, dan bedoelt ze alleen maar “mama”. Niks anders kan haar troosten. Mijn
handen vol dus.
Maar geloof het of
niet, tussen al dat feestgedruis werd mama ook eens een paar minuten rust
gegund. Godzijdank bestaat er iets als “papa’s” en “oma’s”. Zonder hen lag ik nu
waarschijnlijk op straat tussen de afgedankte kerstbomen.
En dan nog een
speciaal woordje van dank voor deze mensen die op bezoek kwamen op de
kinderkankerafdeling. Ik citeer even wat Shih op Instagram zo mooi schreef:
“Dit koppel verzamelde zakken vol kaartjes met wensen en
cadeautjes voor de kindjes met kanker en hun ouders. De vrouw stond in tranen
bij het zien van de glimlachjes en de gedachte aan haar dochtertje die het
helaas niet gehaald heeft. Helden van de dag. Beste wensen meneer en mevrouw.
Beste wensen.”