Voorlopig alleen maar goed nieuws. Dr. Baert, de chirurg, was
zeer tevreden over de ingreep, meer zelfs, hij denkt dat hij er meer heeft uitgehaald
dan verwacht. Volgens hem is nu al het macroscopisch tumorweefsel eruit d.w.z.
dat voor wat het blote oog betreft de tumor weg is :) Zeer goed nieuws dus :) Natuurlijk wachten we de scans af voor de bevestiging van het
resultaat. Wanneer die zal, zijn staat nog niet vast.
Maar er is een kleine keerzijde. Hij denkt dat hij een heel
klein beetje grijze stof (= gezond weefsel van de hersenen) mee heeft gehad.
Niets waar hij zich veel zorgen om maakt. Wat de gevolgen hiervan zijn zullen we
pas in en na de herstelling van Lulu merken. Maar voorlopig zegt ze al
“Pompipi”, “maan”, “nee” en “kaka” ;-) En ze beweegt linker- en rechterhand
goed.
Verder zag Lulu er gisteren best ok uit. Zeer
kwaad, misselijk, huilen en braken, maar ze zag er ok uit. Ze heeft weinig
bloed verloren tijdens de operatie, geen buisjes in haar neus of
mond, geen zwellingen op haar gezicht... maar toch zeer huilerig ondanks de
morfine, kalmeringsmiddelen en anti-misselijkheid.
Deze ochtend was ze al een pak rustiger. En handig. Ik ben 2
minuten weggeweest naar het toilet en toen ik terugkwam had ze het verbandje op
haar buik al vakkundig losgepeuterd. Eerste moment paniek! Maar alles zat
gelukkig nog op z’n plaats, dus was ik eigenlijk blij dat haar motoriek al
terug zeer goed was. My power daughter!
De avond voor de operatie kreeg Lulu een tsjoepekes-kroon van Dr. Baert,
een grote olifant van Dr. Papa en een vette kus van mama.
We kregen de VIP-suite, all right! Keibreed panoramische zicht waar we op de ochtend van de operatie ook nog eens een VIP-zonsopgang te zien kregen.
Deze keer ging papa mee tot in het operatiekwartier. En hij deed dat
goed. Ze bleef rustig tot op de operatietafel. Dan wat geweend, maar niet veel,
want “boem patat” de verdoving was al ingeslagen.
De operatie was vroeg gedaan, rond 21u. Ik heb de nacht doorgebracht
aan haar zijde. Ze heeft het weer schitterend doorstaan.
Dat kleine meisje
verwondert me elke dag opnieuw. Zo klein en al vol van kracht, energie,
vechtlust en moed. Lulu, besef maar dat
jij een medaille verdient, hoor. Meer nog, een kroon. Deze zat daarnet in de
brievenbus van je nichtje en babysit Laurence. Supermooi! We zetten hem straks
op, als je wakker bent.
