Blijkbaar zijn er
rond de tijd dat Lulu haar laatste operatie had, duizenden kraanvogels over ons
land gevlogen op weg naar Lac Du Der in Frankrijk. Ze houden er een tussenstop
voor ze verder vliegen naar het Zuiden. Ooit hoop ik er eens naartoe te kunnen
gaan met Lulu. Naar het schijnt is het een prachtig natuurtafereel. En voor ons
heeft het natuurlijk de symbolische betekenis…
Ja, ooit wil ik
nog zovéél doen met onze Lulu… maar ooit is niet zo ver weg meer… volgende
zomer zal misschien alles terug normaal zijn… allé, normaal zal ons leven nooit
meer worden… een wonder als Lulu kan je moeilijk “normaal” noemen… maar ik
bedoel dat we dan weer in de echte wereld zullen kunnen leven… in plaats van in die kiemvrije cocon waar we nu een beetje in vast zitten… Ik kijk er al naar
uit. Het zal zo boeiend zijn voor haar.
Lulu, je wereld is
nu vooral mama en papa. Maar ik beloof je dat je zoveel meer zal zien dan dat,
je zal zoveel leuke kindjes ontmoeten, je zal vrij zijn om je vuil te maken en
op je smoel te gaan, je zal mogen ploeteren in het water, dansen en lachen en zingen,
niet alleen meer voor onze keukenkasten, maar voor een echt publiek, misschien
wel je neefjes en nichtjes, je klasgenootjes, je buurmeisjes… De wereld zal
voor je opengaan en vanaf dan wordt het alleen maar beter. Nog even wachten,
kleine Lulu en we kunnen erin vliegen!
Toen we een oproep
hadden gedaan voor vouwblaadjes voor de 1000 kraanvogels, had een vroegere
klasgenote van mij ons stukken van landkaarten gestuurd. Een stuk van de
Franse Alpen waarbij stond : “Lulu moet kunnen gaan skiën”, een stuk van de
kaart van Portugal : “Lulu moet een wijntje kunnen gaan drinken met haar
vriendje in Lissabon”, enz. Dat vond ik zo mooi en zo ontroerend en liet me vooral hopen dat het allemaal goed zou komen en zie, we zitten in de goeie richting. Merci,
Katrien!
