Sedert de vorige
kuur is er iets veranderd aan Lulu, ze haat het om te gaan slapen. Vroeger
maakte ze daar nooit problemen van, we legden haar in bedje en als ze niet moe
was, dan brabbelde ze nog een poosje en viel zo in slaap. Nu schreeuwt ze de
straat bijeen en moeten we haar telkens opnieuw gaan sussen met een verhaaltje
of haar op haar potje zetten. Het is hartverscheurend hoe hard ze krijst. Soms
denk ik dat ze gruwelijke pijnen lijdt, maar haar aftjes zijn al een tijdje
genezen, dus het is allemaal show. Misschien wordt ze alsmaar bewuster van hoe
ze ons kan manipuleren ;-) Of misschien laat ik haar te lang slapen in de
namiddag zodat ze ’s avonds niet moe genoeg is…
De rest van deze
week is vrij relax geweest. Shih, in Leuven, bezig met de verbouwing voor zijn mama, ik,
helemaal ten dienste van prinses Lulu met tussendoor wat kleine momentjes waar
ik aan een opdracht voor Talloor kon werken. Dus niks speciaals, maar unieke en
onbetaalbare herinneringen voor ons.
En ja, oma heeft echte pompipi’s gevonden in haar tuin en meegebracht naar Gent. Lulu heeft de
laatste tijd de gewoonte om alle dingen die ze lief vindt te kussen en eten te
geven (terwijl ze “njam, njam, njam” zegt) en dat wou ze natuurlijk ook doen
met de pompipi’s…
Morgen gaat ze terug onder de scanner om vrijdag hopelijk voor de laatste keer geopereerd te worden.
