Morgen is het
zover, de scan die veel zal bepalen. Ik verwacht nog geen nieuws dezelfde dag,
want de dokters moeten eerst de tijd krijgen om het allemaal goed te bestuderen
en verdere therapie of chirurgie te bepalen. Vrijdagochtend hebben we een afspraak
met de hoofdoncologe, zij zal ons het nieuws kunnen vertellen. En iets in mij
zegt dat het goed zal zijn. En dat we opgelucht in elkaars armen zullen vallen
en Lulu zal raar kijken dat we zo blij zijn voor niks. “Allé, die hebben toch
geen koek gekregen of zo, waarom zijn die nu zo content?” zal ze denken. Maar toch
zal ze zo hard meelachen en knuffelen, ook al weet ze niet waarom. Het zou toch
mooi zijn, hé…
Ik wil nog eens speciaal Kapitein Winokio bedanken voor het boek dat hij Lulu gestuurd heeft. Ze geniet zo hard van de liedjes en van de foto’s. Ze probeert het zelfs al na te zingen. Hier haar versie van “Slaap kindje slaap”:
