Lulu revalideert
supergoed en snel, haar vrolijke lach is terug, haar nieuws- en leergierigheid,
haar motoriek, haar aandacht, haar woordjes…. alles is terug. Alleen is er nog
iets dat haar dwarszit, want ze is Extreem Prikkelbaar (ja, met een
hoofdletter). En het hele verdiep zal het gehoord hebben.
Als ze een
voorwerp wil, maar niet krijgt, als ze moet gaan slapen, als ze in haar badje
moet, als er iemand binnenkomt die ze niet kent, of gewoon zonder reden (kan
misschien de pijn zijn aan haar litteken of haar kiezen die aan het uitkomen
zijn)… Kortom, we hebben de laatste 2 dagen onze handen vol gehad. En moeilijk
te troosten. Hopelijk krijgt ze haar olifantenvelletje gauw terug. Want dit is
Vermoeiend.
Ze eet ook weinig,
behalve soep. Dat gaat vlot binnen. Misschien omdat ze dat zelf al kan
scheppen. Amai, wat waren we onder de indruk hoe ze plots na haar operatie zelf
haar soep kon lepelen. Daarvoor had ze dit nooit zo goed gedaan.
Zouden we haar teveel verwend hebben? Ik ga ervan uit dat je een kind met kanker nooit genoeg kan verwennen. Ik leer haar wel het concept “nee”, maar ik straf haar nooit, ik corrigeer. Ik ben ook nooit kwaad op haar. Soms ben ik wel kwaad, maar dat laat ik niet zien en ik zet het zo snel mogelijk van me af. Want kwaadheid is één van de meest energievretende en nutteloze gevoelens die er zijn. Beter dan kwaadheid is zoeken naar een oplossing voor wat je kwaad heeft gemaakt. Dus als Lulu iets verkeerd doet, probeer ik haar te leren hoe het wel moet, door herhaling, door bepaalde woorden en tonen te gebruiken, door gebaren, maar nooit door te roepen of te slaan.
Als ze zo huilerig
is als vandaag wordt je geduld echt op de proef gesteld. Misschien is het een
fase waar ze door moet en dan nog eens in combinatie met die operatie. Ik kan
me inbeelden dat het niet makkelijk moet zijn voor haar. We proberen haar zoveel
mogelijk te helpen. Eén van de dingen waar ze vaak troost in vindt, zijn haar
knuffels. Ze heeft niet één lieveling, ze verdeelt haar aandacht onder alle
knuffels.
Lulu, je bent op
dit moment echt een pain in the ass,
maar niets gaat
ons tegenhouden om je doodgraag te blijven zien.
Het is een goeie
training in geduld!
Want ik zal dat
later nog van pas komen… tijdens je
puberteit ;-)