Cry baby

Lulu revalideert supergoed en snel, haar vrolijke lach is terug, haar nieuws- en leergierigheid, haar motoriek, haar aandacht, haar woordjes…. alles is terug. Alleen is er nog iets dat haar dwarszit, want ze is Extreem Prikkelbaar (ja, met een hoofdletter). En het hele verdiep zal het gehoord hebben.

Als ze een voorwerp wil, maar niet krijgt, als ze moet gaan slapen, als ze in haar badje moet, als er iemand binnenkomt die ze niet kent, of gewoon zonder reden (kan misschien de pijn zijn aan haar litteken of haar kiezen die aan het uitkomen zijn)… Kortom, we hebben de laatste 2 dagen onze handen vol gehad. En moeilijk te troosten. Hopelijk krijgt ze haar olifantenvelletje gauw terug. Want dit is Vermoeiend.

Ze eet ook weinig, behalve soep. Dat gaat vlot binnen. Misschien omdat ze dat zelf al kan scheppen. Amai, wat waren we onder de indruk hoe ze plots na haar operatie zelf haar soep kon lepelen. Daarvoor had ze dit nooit zo goed gedaan.

Zouden we haar teveel verwend hebben? Ik ga ervan uit dat je een kind met kanker nooit genoeg kan verwennen. Ik leer haar wel het concept “nee”, maar ik straf haar nooit, ik corrigeer. Ik ben ook nooit kwaad op haar. Soms ben ik wel kwaad, maar dat laat ik niet zien en ik zet het zo snel mogelijk van me af. Want kwaadheid is één van de meest energievretende en nutteloze gevoelens die er zijn. Beter dan kwaadheid is zoeken naar een oplossing voor wat je kwaad heeft gemaakt. Dus als Lulu iets verkeerd doet, probeer ik haar te leren hoe het wel moet, door herhaling, door bepaalde woorden en tonen te gebruiken, door gebaren, maar nooit door te roepen of te slaan.

Als ze zo huilerig is als vandaag wordt je geduld echt op de proef gesteld. Misschien is het een fase waar ze door moet en dan nog eens in combinatie met die operatie. Ik kan me inbeelden dat het niet makkelijk moet zijn voor haar. We proberen haar zoveel mogelijk te helpen. Eén van de dingen waar ze vaak troost in vindt, zijn haar knuffels. Ze heeft niet één lieveling, ze verdeelt haar aandacht onder alle knuffels.

Van onder naar boven : Meneer de Uil van Fabeltjeskrant, Walter Eekhoorn, Pimpampoen en Mireille l’Abeille. Ze heeft er nog veel meer, maar die konden we niet allemaal meebrengen naar het ziekenhuis.

Lulu, je bent op dit moment echt een pain in the ass,

maar niets gaat ons tegenhouden om je doodgraag te blijven zien.

Het is een goeie training in geduld!

Want ik zal dat later nog van pas komen…  tijdens je puberteit ;-)