Het is geen pretje
om te zien wat er allemaal aan je kind hangt als ze uit het operatiekwartier
komt:
- een
beademingstube in het ene neusgat,
- een maagsonde in
het andere neusgat,
- 3 plakkers met draden
op haar buik voor de monitor,
- 2 buisjes geprikt in haar lies,
- een thermometer
in haar poep,
- een blaassonde
- een
saturatiemeter rond haar dikke teen en
- een
bloeddrukbandje rond haar andere been…
- en dan nog de Hickman katheter die ze al had.
Naast haar staat
dan een pomp met 10 verschillende soorten spuiten : verdovingsmiddel, pijnstillers,
bloeddrukverlagend middeltje, antibiotica, voeding, vocht, extra bloedcellen en
de andere helft kon ik niet onthouden. Maar Lulu heeft dit als een echte
kampioen doorstaan. Elke dag mocht er iets weg. Na dag 4 had ze alleen nog de
plakkers voor de monitor en haar Hickman katheter.
Deze keer was het
ontwaken uit narcose anders. Ze heeft langer met die beademingstube in haar
keel gezeten en werd daardoor ook langer verdoofd gehouden. Maar toch werd ze nu
en dan al wakker en dan zag je haar huilen zonder geluid, met dikke tranen die
uit haar ogen in haar oren vloeiden. Ik had zo met haar te doen. Als ouder kan
je alleen maar laten voelen dat je er bent en hopen dat de tijd wat sneller
voorbij gaat dan normaal.
En dan is het nog
niet gedaan: ze was nog niet helemaal bekomen van haar 12-uur-durende-operatie,
en hop, weer onder narcose voor een scan van haar hoofdje.
Door een
misverstand in de planning moest Lulu halsoverkop vertrekken naar de scan. We
vertrokken met 2 nerveuse verpleegsters aan onze zijde. Ik kon haar niet
troosten onderweg, het moest te vlug gaan en ik ben ook niet, zoals het normaal
verloopt, bij haar mogen blijven tot de verdoving. Ik hoorde haar nog wenen in de
verte en heb haar nog proberen toe te roepen vanuit de wachtzaal dat het
allemaal in orde zal komen, maar ze zal mij niet meer gehoord hebben door haar
eigen gehuil… Ik snap dat er wel eens foutjes gemaakt kunnen worden, maar dit was
echt niet aangenaam. Gelukkig was Lulu snel terug en konden we deze ervaring
snel vergeten.
Door al dit gedoe,
zouden we bijna vergeten dat die tumor er bijna helemaal uit is. Hooray! We zitten nu terug op het 5de verdiep. Waarschijnlijk zouden we morgen al naar huis mogen. Maar eerst nog horen wat de scan zegt en wat de volgende stappen zijn...
Drie keer raden wie haar deze vuile manieren heeft geleerd...
