Volgende week haar
laatste kuur. Snel is het niet gegaan, vind ik. Ik weet niet waarom, maar de
tijd lijkt stil te staan voor ons. We kunnen niks plannen, we kunnen enkel
leven van dag tot dag. Het is alsof er een doek hangt over onze toekomst. En
binnenkort gaat iemand dat doek wegtrekken en zeggen “Tadaaaa! Zo loopt het
af!” En die dag zal waarschijnlijk vrijdag 5 september zijn.
Enkele dagen daarvoor,
2 september meer bepaald, gaat Lulu terug onder narcose voor een NMR-scan, om
te zien wat er in haar hoofdje gebeurd is. En ik heb er echt geen zin in. Waarom
kunnen we niet blijven in het nu? Het enige wat we kunnen doen is elke dag onze
onwetendheid over morgen vieren.
En genieten dat we
doen! Bij elk straaltje zon zwieren we Lulu in haar schommel, als het regent,
gaan we wandelen met de kap op de Bugaboo, haar opblaasdinoland hebben we vol
kussen gegooid zodat ze erin kan zwemmen en zich verstoppen, ik heb een huisje
van karton gemaakt waar ze in kan en dat ze “koekoek” noemt (omdat ik dat zeg
als ze door het raampje piept), elke dag kijken we samen naar een paar
afleveringen van Spongebob (Bobbo zoals Lulu hem noemt)… Lulu kan al niet
wachten om zijn nieuwste film te zien ;-)
Omdat ik verleden
jaar, samen met mijn collega Tom, de Kom Op Tegen Kanker-campagne “Steek je
tong uit tegen kanker” gemaakt heb, hebben mijn collega’s van TBWA massaal fotootjes
opgeladen waar ze voor Lulu hun tong uitsteken tegen kanker. En vandaag heeft Lulu
ook haar tong uitgestoken. Bedankt, lieve collega’s!
En om af te
sluiten nog een paar fotootjes van Lulu met haar zotte peter ;-)
