Het gaat goed met
Lulu en met ons. De dagen zijn mooi, veel liefde om ons heen en in onze
brievenbus ;-) Nog eens dankjewel voor al die origamiblaadjes met mooie wensjes
en lieve woordjes. We hebben nog lang niet alle post kunnen openen. Maar we
doen ons best. We hebben net de kaap van 500 vogels gehaald.
Lulu heeft nog
steeds geen last van haar eerste chemokuur. Ze is vrolijk, eet en drinkt goed,
leert bij, brabbelt al prachtige volzinnen en showt 1001 expressies op haar
gezicht. Elk moment dat ik kan, speel ik met haar, toon ik haar nieuwe dingen,
verzin ik spelletjes, gaan we op ontdekking in de tuin of naar een rustig park.
Ik wil geen minuut missen van mijn lieve Lulu.
Maar het is niet
altijd makkelijk, want we moeten zoveel werken. Niet voor onze job,
welteverstaan, maar voor Lulu. Het huis, haar omgeving en haar eten, alles moet
kiemvrij zijn. Om het gevaar op infecties te vermijden. Ook al was haar bloedwaarde
niet zo slecht op de laatste controle, toch moeten we heel hard oppassen dat ze
niks oploopt. Door haar chemokuur is haar immuunsysteem zeer zwak. De lijst met
haar voeding en hygiënische regels is nogal uitgebreid. Ze loopt ook rond met
een grote pleister op haar borstkasje die niet nat of vuil mag worden. En
probeer maar eens een kind van een jaar en 3 maand in toom te houden in bad :-/
Kuisen, wassen en
vers koken is dus dagelijkse kost. Eigenlijk zijn Shih en ik allebei fulltime
huisman en –vrouw. En het is niet te onderschatten. Mijn hoed af voor
onthaalmoeders. En op de koop toe waren net toen we thuiskwamen van de eerste
dagen in het ziekenhuis onze leidingen verstopt en de vaatwasser stuk. Aaaaargh!!! Frustratie
alom. Maar gelukkig waren de oma’s en opa er om ons te helpen alles op orde te
krijgen. Wat zij allemaal niet voor ons gedaan hebben (en nog steeds doen), het
is onbeschrijfelijk.
Door zelf een baby
te krijgen, besef je plots wat je eigen ouders allemaal voor jou gedaan hebben
om je een prachtige onbezorgde jeugd te geven. Maar daar houdt het blijkbaar
niet op. De liefde voor hun kleinkinderen is even sterk en ongelofelijk mooi.
Ik ben zo dankbaar voor mijn familie en hopelijk blijft ze intact. Met Lulu
erbij, want ook voor haar kinderen wil ik ooit een superoma zijn!
