Gisteren was een lange dag. Pas om 2 uur ’s nachts
belde de neurochirurg om ons te zeggen dat de operatie moeizaam is verlopen.
Bij die eerste zin bonkt je hart zo hard in je keel en in je oren, dat je bijna
niet meer kan verstaan wat hij allemaal aan het vertellen is. Veel bloed
verloren… tumor verweven met de hersenen… niet alles kunnen verwijderen… en
daartussen heel wat medische termen die mij nog vreemder klonken dan Taiwanees.
Geen goed nieuws, maar dit is wat we hadden verwacht.
Er zou ongeveer 80% van de tumor verwijderd zijn.
Verder heeft Lulu een volledige bloedtransfusie gehad, dus al het bloed dat ze
nu in haar lichaam heeft is donorbloed. Er is een complicatie geweest bij de
anesthesie, er is wat bloed en plasma naast haar ader in haar schouder gelopen,
maar dat zou enkel wat zwellingen en blauwe plekken geven en na een paar weken
volledig verdwijnen. Ze heeft ook een drukwonde op haar oor en nek door te lang
op dezelfde kant te liggen, dus haar rechteroortje staat dubbeldik. Dat zal
misschien wel een lelijk lidteken kunnen worden. Maar dat is voor mij nog het
minste.
Waar ik wel bang voor was, was haar ontwaken. Hoe zou
ze reageren? Zal ze nog dezelfde zijn? Zal ze nog alles kunnen bewegen?
Daarvoor hebben we moeten wachten tot de late namiddag, want ze hebben haar in
een kunstmatige slaap gehouden omdat er nog een MRI-scan moest gemaakt worden
om te zien hoeveel tumor er nog achtergebleven is.
En dan eindelijk werd ze wakker. En halleluja, ze kon
haar volledige lichaam bewegen! Dat was al één opluchting. Maar de uren daarna
waren niet zo feestelijk. We waren erop voorbereid dat ze nog zeer groggy zou
zijn van de verdoving en dat was effectief zo. En ik had zo met haar te doen…
Ze moest overschakelen van beademd worden door een machine naar zelf terug
ademen. Dat zou ik zelfs geen volwassene toewensen. Maar ze heeft het sterk
doorstaan. Uren heb ik aan haar zijde gestaan om haar te troosten en te helpen
om het haar zo comfortabel mogelijk te maken: de kabeltjes uit de weg leggen,
haar vastgebonden handjes wat losser maken zodat ze de slaap zou kunnen vinden,
ik heb vanalles gedaan, haar gemasseerd, haar op haar zij gelegd, muziekjes
opgezet, maar het hielp niet veel, ze was veel te onrustig. Het ademen kwam
maar traag op gang en het eerste uur huilde ze zonder geluid, want haar
stembanden waren platgedrukt door de beademingsbuis. De uren daarna kwam haar
stemmetje terug, maar dan in een hese versie. Lulu heeft de hele avond gehuild
en gesparteld. En de verplegers maar pijnstillers en kalmerende middeltjes
bijgeven, maar Lulu kon de slaap niet vatten. Het heeft geduurd tot middernacht
tot haar energie op was. Ferm vechtertje, onze kleine meid. Hopelijk wordt
morgen wat rustiger voor haar. Want je kindje zo zien afzien, dat breekt je
hart in duizend stukjes.
En nu de schone dingen die vandaag en de afgelopen
dagen zijn gebeurd! Toen ik #teamlulu intikte op instagram, kon ik mijn ogen
niet geloven. Zoveel kaarsjes, zoveel mensen die ons alle sterkte van de wereld
toewensen. We zijn niet alleen in ons verdriet. Zoveel liefde en medeleven. Dat
doet iets met een mens. Dat doet echte oprechte dankbaarheid in mij opborrelen.
Dankje, dankje, dankje, meer kan ik niet zeggen. En ik zou graag iedereen
persoonlijk danken, maar daar heb ik de energie niet voor. Ik kan alleen
schrijven en huilen. En daarna nog een potje huilen. Bedankt iedereen.
