We zijn net naar
een nieuwe afdeling mogen verhuizen, helemaal bovenaan het gebouw, op de 5de
verdieping, naar de pediatrische oncologie. Kindjes met kanker. Ik kan het nog
altijd niet geloven, maar Lulu heeft kanker. Het is als zeggen: kijk, er loopt
een pinguïn in onze hof. Zo surrealistisch is het. Maar toch is het waar. Als
dit kan, is gewoon alles mogelijk. Dus ook haar genezing… hoe absurd het nu ook
lijkt, toch is het mogelijk en daarom blijven we geloven.
Binnen een kleine
2 weken starten we met Lulu’s eerste chemokuur. Geen kattenpis als we het zo
horen. Ze zal 4 kuren krijgen die telkens bestaan uit 4 dagen in het UZ en 2
weken thuis. In totaal gaan we een dikke 3 maand bezig zijn. Daarna volgt een
NMR-scan om te zien of de tumor gereageerd heeft. 30% kans dat dat gebeurt. Dat
is nu onze volgende doelstelling. Die kuttumor doen krimpen. Allé hop, we zijn
er klaar voor!
We worden
gigantisch goed gesoigneerd, mooie kamers, toppersoneel, alles wat we nodig
hebben om deze last zo goed mogelijk te kunnen dragen… zelfs een eigen
badkamer, hoera!
