De dagen zijn lang, maar Lulu amuseert zich goed en merkt bijna niks van het ziekenhuis. We proberen goed uit te rusten, goed te eten, een beetje vers te koken voor Lulu (hoewel het ziekenhuiseten hier niet slecht is) en te vouwen. Al ruim 250 kraanvogels. Vouwen, vouwen, vouwen, zonder te plooien!
Gisteren zijn Tom
en Britt van woonblog.be www.woonblog.be langs geweest met veeeeel post voor Lulu en
iemand had zelfs een prachtige mobiel met kraanvogels gemaakt. Lulu’s
onthaalmoeder is ook binnengewipt met mooie tekeningen, cadeautjes en
origamiblaadjes. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kreeg ik nog post
van mijn favoriete illustratrice Eva Mouton. De positieve vibes komen echt van
overal!
Ook een warm verhaal van een zeer lieve collega van mij : ze had tijdens een meet and greet met Michael Franti verteld over Lulu en heeft hij wel geen special request gezongen voor haar! Deze fotootjes vond ik op instagram van het optreden in de Handelsbeurs :
Lulu is nu
volledig draadjesvrij en kan rondkruipen en spelen naar hartenlust. Ze is sinds
gisteren terug op het potje geweest, ze is het blijkbaar niet verleerd na weken
full time in de pamper te gaan. Meer nog, ze zei zelfs “kaka” om aan te geven
dat ze moest!
De dokters hebben
de chemo gepland binnen een grote week. Maar voor we van start gaan, zouden we
even naar huis mogen. Hopelijk morgennamiddag. En dan gaan we flink profiteren
van alles wat ze niet meer zal mogen doen tijdens de chemokuren 3 maanden lang
: in de zandbak spelen, naar het strand gaan, op plaatsen komen waar veel
mensen zijn, in de zon lopen, met andere kindjes spelen, kusjes geven op de
mond, eten uit de grote pot choco, ploeteren in de aarde en ga zo maar door… De
waslijst met dingen waar we voor moeten zullen opletten als haar bloedplaatjes
laag staan, is niet gering. Maar ik ben een doorzetter en het lijkt moeilijk,
maar het zal uiteindelijk wel een gewoonte worden.
