Ze zeggen : “alles
went” en situaties zoals deze zijn uiteraard te heftig om eraan gewend te
worden. Maar op één of andere manier heb ik een soort schild opgebouwd. Soms
sluit ik me bewust of onbewust af voor bepaalde negatieve gedachtenpatronen. En
het voelt aan als gewenning, maar het is eerder een soort zelfbescherming. Het
helpt om de dag door te komen.
En dat zoveel
mensen, bekenden en onbekenden hun steun betuigen, prachtige origamiblaadjes
opsturen, hoopvolle boodschappen en lieve woordjes schrijven, dat zal er ook
wel voor iets tussen zitten. Sommigen sturen me zelfs muziek, dat werkt zo
zalvend, ik heb de psychologe haast niet meer nodig ;-) Iemand heeft Lulu ook
een kleedje gestuurd, gemaakt in een stofje met kraanvogels op. Waar komt al
die liefde toch vandaan? Ik zou zoveel willen terug doen voor al die mensen,
hopelijk krijg ik daar ooit de kans toe.
En dan Lulu, dat sterk prinsesje van ons, daar word ik nog het meeste vrolijk van. Ze doet het zo goed. Ze heeft vandaag leren bellen blazen. Wat een plezier!
Ze zijn aan het testen of er nog vochtophoping is in haar hoofd, als dat niet meer zo is, zou ze binnenkort misschien weg mogen uit intensieve zorgen en naar een ander verdiep verhuizen. Pediatrische oncologie. Geen prettig woord, maar een volgende stap dichter bij haar genezing. Daar geloof ik in.
