Ik heb de volledige 9 maand niet hoeven uit te
zitten. Lulu stond al aan de voordeur op 38 weken, 2 weken te vroeg dus. Het
begon met een vreemd soort vochtverlies ’s nachts, maar niet om te zeggen “m’n
water is gebroken”. Dus zijn we ’s ochtends naar het AZ gegaan om te horen dat
het allemaal niet veel betekende en dat ik terug naar huis mocht. Dus ben ik met
1 cm opening terug naar m’n werk gegaan. Maar daar kreeg ik regelmatig
terugkerende pijnlijke krampen in mijn buik en dat duurde tot ’s avonds. Om
middernacht kwam de slijmprop eruit en zijn we terug naar het AZ geweest, want
die krampen deden zo’n pijn. Na een uur aan de monitor kregen we hetzelfde
bericht : 1 cm opening en “mevrouw, die piekjes op dat diagram, dat zijn alleen
maar voorweeën, da’s nog maar de Vogezen, gij moet nog naar de Mount Everest.”
De volgende 2 dagen ben ik met die gezellige
voorweeën thuis blijven werken en stilletjes aan begon het op mijn gemoed te
werken. Als ik zo nog een week had moeten rondlopen, dan zou ik niks gehad
hebben aan die vrije dagen voor mijn bevalling. We hadden nog geen
geboortekaartjes, geen doopsuikers, geen koets, geen ververstafel, geen luiers,
niks… alleen de muur van de kinderkamer was gezet en geschilderd.
Vrijdagnacht, de derde nacht zonder slaap,
eindigde met een ferme stamp van Lulu en “ploep”, daar brak mijn water. Zo
voelt het dus om een openstaande kraan te zijn. Het bleef maar stromen. Ik heb
nog proberen een broek aan te doen om in de auto te zitten, maar het was
precies alsof mijn broekspijpen in waterglijbanen veranderd waren. Broek af dan
maar en een vuilzak op de voorbank.
Ik was relatief rustig, maar Shih liep als een
kip zonder kop heen en weer. Van alle dingen die hij nog wou doen voor het
vertrekken, was een kakske doen toch wel het opmerkelijkste. Nu, we waren mooi
op tijd. Ik had nog maar 4 cm opening toen we in het verloskwartier
geïnstalleerd waren (de arbeidkamers waren allemaal bezet).
Een jonge vroedvrouw met de naam Vicky heeft
me begeleid van de monitor naar de zitbal, van de zitbal in het bad en van in
het bad tot op de verlostafel. Shih was mijn toevlucht bij elke wee. Ik kneep
in zijn hand tot de pijn was gaan liggen. De laatste weeën ben ik van strategie
veranderd : ipv me helemaal op te spannen tijdens de pijn, probeerde ik slap te
blijven en te zweven in het water, want je opspannen is toch maar verloren
energie en je pijn wordt er niet draaglijker door. Concentreren op het ademen
en gerust gelaten worden, dat werkt het best. De pijn was hevig, maar na 2
weken ben je de intensiteit van dat lijden al vergeten.
Een tip: beslis op voorhand of je epidurale
wil of niet. Maar hou er rekening mee dat het anders kan verlopen. Beslis je om
het natuurlijk te doen, dan zal je op het moment dat je de keuze krijgt om toch
epidurale te doen, makkelijker beslissen om bij je standpunt te blijven en zal
je daar achteraf zeer blij om zijn. Bij mij was dat toch zo. Beslis je om epidurale te nemen,
dan is dat ook goed. Maar om eerlijk te zijn, bij mij deden de persweeën
helemaal geen pijn. Want je focust je op het persen.
Nog een tip: neem samen met je partner de tijd
om 2 keer naar de kinesist te gaan om. Eén keer om de ademhalingsoefeningen te
leren, zo leer je de pijn tijdens de arbeid te opvangen en één keer om te leren
welke spieren en technieken je moet gebruiken bij het persen. Deze lessen zijn
goud waard. Neem je partner mee, zodat hij het nog weet als jij een black out krijgt van de emotie ;-)
Wat bij mij meer pijn deed, was kramp in mijn
poep omdat ik aan mijn opgeplooide benen moest trekken tijdens het persen. Shih
en de vroedvrouw stonden daar tussen elke wee door, met elk één van mijn benen
in de lucht om kramp eruit te krijgen. Het moet nogal een zicht geweest zijn.
De laatste persmomenten deden wel pijn, omdat het hoofdje van je baby door je
vagina moet en je perst in principe jezelf de pijn in, maar dan haalt de
gynaecoloog een kanjer van een spuit boven en word ik plaatselijk verdoofd en
knip knip knip, als er nog iets van mijn maagdelijkheid was overgebleven, dan
is ook dat voorgoed van de kaart geveegd. De gynaecoloog had er goed aan gedaan
om Shih te vragen “kom es kijken, meneer, dat hoofdje gaat hier nooit door geraken,
hé” Shih kon niet anders dan haar gelijk geven. Zo heeft hij het bewijs gezien dat
ik met een geldige reden geknipt ben geweest. Want ik durf gynaecologen er wel
van beschuldigen dat ze veel en graag knippen uit gemakzucht en om op safe te
spelen. Nu, als ik zie hoe snel zo’n knip geneest, dan heb ik er geen spijt
van. ’t Is niet dat je na 2 weken er al terug op los kan neuken, maar de
draadjes waren er al uit aan het vallen en ik kon terug pijnloos plassen en me
wassen.
Vanaf nu voor altijd mama,
Hanne
